De bar kwam eindelijk tot rust toen de nacht langzaam dageraad werd. De avond was rumoerig geweest omdat de mannen al twee weken geen vrijheid hadden gekregen vanwege de feestdag die de stad had ingehaald. Elke legionair zou dit weekend een dag vrij krijgen en Dismas en Gestas hadden een vast plan, dat veel wijn en hopelijk een prostituee inhield, als zij het geld konden vinden.
De twee Romeinse soldaten waren hulpsoldaten en kregen geen soldij betaald. Zij waren geboren in het naburige Syrië, in de stad Tyrus. Allebei weeskinderen, en hun enige hoop op een beter leven lag in de legioenen en de belofte van het Romeinse burgerschap aan het eind van tientallen jaren dienst.
Gestas zette zijn ellebogen op de bar en begroef zijn gezicht in zijn hand, liet een luide geeuw ontsnappen, en wendde zich tot Dismas: “Kom. Laten we een meisje gaan zoeken en teruggaan naar de kazerne. Ik ben moe.”
Dismas lachte; de wijn vertroebelde zijn spraak, “Wij kunnen ons niet eens een jongen veroorloven.”
Gestas boerde, “Laten we naar de tentenkampen buiten de muren gaan en kiezen wat we willen. Ik heb gehoord dat dit Joodse kutje heel moet blijven…”
De barman sloeg een beker op de tafel neer, “Jullie twee betalen en gaan nu weg. Ik wil nooit meer iets van jullie twee in mijn herberg! Ik zal het uw centurio zeggen -”
Gestas ontplofte als een wilde kat in actie. Hij sprong op en trok zijn korte zwaard uit de schede, en plaatste het behendig in één vloeiende beweging onder de kin van de barman, “En waarmee zal je het hem vertellen, Jood? Je oude mond of de nieuwe die ik in je keel ga snijden?”
Dismas lurkte over de bar en wees naar de vloer, terwijl hij dronken gniffelde: “Kijk Ges, hij pist zichzelf onder!” Beide mannen lachten, toen zich aan de voeten van de barman op de aarden vloer een klein donker plasje ontwikkelde.
Een mogelijk dodelijke situatie onschadelijk makend, ging plotseling de deur van de taveerne open. Een donkerhuidige man van Semitische afkomst, goed gekleed in een fijne, zwarte zijden tuniek met goudborduursel en een rok op vloerlengte, kwam het gebouw binnen. Deze bar werd vaak bezocht door legionairs die geen dienst hadden, en dat er een plaatselijke inwoner binnenkwam, was al vreemd genoeg. Dat zo’n mooi geklede inwoner zo’n gelegenheid zou binnengaan, was ongehoord. Drie ogen keken naar de deur toen de officieel uitziende man zich een weg baande naar de taveerne.
De bar hing even doodstil toen de goedgeklede man rustig het tafereel overzag met ogen vol donkere make-up. Zijn zachte, robijnkleurige lippen gingen langzaam uiteen, en een luchtige, verwijfde stem kraakte de spanning: “Jullie, legionairs, zijn bij het tweede t*****e detachement van het 12e legioen Fulminata, niet waar – ?”
Het geluid van geolied metaal dat tegen metaal wreef galmde door de gemeenschappelijke ruimte van de taveerne toen Dismas zijn zwaard losliet en zijn schede op de grond liet vallen, “Ik denk dat we ons vermaak voor de avond gevonden hebben. Reken rustig af met de barman en ik zal de nancy onderwerpen -”
De officieel uitziende man hield een zachte, gladde hand met goed gemanicuurde nagels omhoog in een gebaar van vrede, “Houd legionairs vast. Mijn volk weet dat ik hier ben en dat ik u zoek. Mijn meester heeft behoefte aan mannen met uw unieke vaardigheden.”
Dismas spotte, “En wie is uw meester, nancy?”
De goed geklede man tuitte zijn lippen, “Yosef bar Kayafa, hogepriester van de Tempel.”
Dismas en Gestas wierpen elkaar snel een blik toe en knikten. Dismas boog zich voorover om zijn schede op te rapen, en Gestas liet zijn zwaard zakken en deinsde langzaam achteruit voor de verschrikte herbergier.
De Tempelbevelhebber gooide een zakje munten voor de voeten van de legionairs, “Tien denari alleen al om zijn aanbod te horen, nog eens twintig bij voltooiing.”
De legionairs namen het zakje munten aan en pakten hun uitrustingen van onder hun krukken, schoven de maliënkolders over hun hoofd en gespten hun zwaardriemen om. Zij plaatsten hun helmen op hun hoofd, terwijl Dismas twee kannen graan-eau-de-vie van onder de toonbank pakte en Gestas zoveel zakken wijn als hij onder een arm dragen kon, van de muur achter de bar pakte.
Voordat hij de Ordinator de deur uit volgde, grijnsde Gestas naar de barman en pakte de beker die hij eerder had neergegooid; een kleine, fluitloze, ruwe keramische kom, ongeveer zo groot als de hand van een volwassen man, “Een echte Romein drinkt alleen uit een echte beker, barbaar.”
*****
De drie mannen baanden zich een weg door de kronkelende steegjes van het Jeruzalem van de eerste eeuw, terwijl de dageraad langzaam over de stad kroop. De ochtendstilte was een welkome verademing voor een stad die wekenlang overladen was geweest met reizigers ter voorbereiding van de plaatselijke feestdag. Niemand schonk enige aandacht aan de drie mannen toen zij een verborgen ingang naar de catacomben onder de Tempelberg inslopen.
*****
De donkere, met fakkels verlichte, ruwe stenen tunnels openden zich in een soort ondiepe spelonk, verlicht door twee vloerstookvlammen bij de ingang van de tunnel. Metalen boeien sierden het plafond van de kamer en twee naakte figuren werden aan hun armen boven hun hoofd gehangen, met hun tenen een paar centimeter van de grond. De eerste, een man, was duidelijk mishandeld, met één oog al dichtgezwollen, waarschijnlijk van het verzet tijdens zijn gevangenneming. De tweede, een vrouw nauwelijks meer dan een meisje, met kleine ontluikende borsten die in de hand van een volwassen man gevat konden worden en donkere gezwollen rechtopstaande tepels die gloeiden van de recente a***e, snikte zachtjes, haar teneergeslagen gezicht bevlekt met tranen. Haar lange zwarte haar viel tot onder haar middel en bedekte gedeeltelijk haar bevlekte gezicht en slechts kleine plukjes zwarte krullen sierden haar oksels en haar bekkenheuvel, als recent bewijs van haar puberteit. Een tafel aan de zijkant van de ingang was opgestapeld met allerlei soorten gemene messen en zwepen, een versleten slijpsteen en donkere vlekken getuigden van het veelvuldig gebruik ervan.
De Tempelbevelhebber, die zich tijdens hun tocht door de stad als Yoel bar Lev had geopenbaard, stak een luie vinger op in de richting van de gevangen man, en zijn uitspraak ging gepaard met een oorverdovend gejammer van de jonge vrouw: “Deze man moet gegeseld en publiekelijk gekruisigd worden.”
Dismas snoof: “Bent u bedwelmd? Wilt gij dat wij hem aan de kruizen op de markt hangen? Wij hangen met hem voor de dag om is!”
Yoel wuifde afwijzend met zijn hand, “Het kan de tempel niet schelen waar u hem ophangt, als hij maar gezien zal worden. Doe het buiten de stad als u wilt. De stadspoorten gaan over drie uur open. U hebt tijd genoeg om hem aan een kruis te hangen en weg te sluipen voordat het ochtendverkeer van de kooplui en de pelgrims hem kunnen zien.”
Gestas fronst en kruist zijn armen over zijn borst, “Als u hem gekruisigd wilt hebben, hang hem dan zelf aan een kruis. Rome is geen schoothondje van een provinciale god die de Keizer onteert.”
Yoel zette een grotere, tweede zak met munten op de rand van de tafel, “Het moet eruitzien alsof Rome het gedaan heeft. Wij willen zijn ketterij geen geloofwaardigheid meer verlenen door hem te martelen.”
Dismas lachte en nam een slok uit een van de wijnblazen, “Waarom zou Rome ook maar een korreltje zout geven aan Joodse godslastering?”
Joël sloeg zijn sierlijke vuist tegen de tunnelweg en verhief zijn nasale stem, “Het kan me niet schelen! Zeg dat hij geprobeerd heeft Herodes Antipas omver te werpen! Hang een bloederig teken om zijn hals, dat hem tot Koning der Joden uitroept! Doe het gewoon – !”
Gestas onderbrak Yoel’s tirade en wenkte naar de tweede gevangene: “Wie is het meisje?”
“Een of andere hoer, waarmee wij hem in de bosjes bij Gethsemane hebben zien koppelen,” sneerde Joël.
De gevangene sprak in het Aramees door gezwollen lippen: “Zij is mijn vrouw en mijn gunst-”
Yoel stampte met zijn voet en krijste uit volle borst om de gevangene te overstemmen: “NIET VAN DE TEMPEL! ZIJ IS GEEN EERLIJKE VROUW EN U BENT GEEN RABBI! U BENT EEN KETTER, EN EEN OVERSPELIGE, EN EEN HOMOSEKSUEEL -”
“GENOEG!” brulde Gestas, “Geef ons het meisje en wij doen de daad.”
Yoel knikte zijn opgang, “Goed. Het meisje kan ons toch niets schelen. Ik was mijn handen in onschuld van deze hele affaire.”
“Niet zo snel,” grijnsde Gestas, “Hoe vaak wil je hem gegeseld hebben? Vijf, tien?”
Yoel’s ogen vernauwden zich, “Veertig.”
“Wat?!,” riep Dismas uit, “Veertig is volgens de Romeinse wet een doodvonnis! Hij zal al lang dood zijn voor hij aan het kruis hangt.”
“Negenendertig, dan!” riep Joël, terwijl hij de spelonk uit stormde.
*****
De vurige geest brandde toen Dismas het in zijn keel goot, “Prima Ges, jij mag het meisje eerst hebben, maar bewaar haar kutje voor mij. Jij krijgt haar kontje. Ik doe de eerste twintig zweepslagen en dan wisselen we.”
Gestas trok zijn gemaaste tuniek uit en gooide die opzij, “Akkoord.”
Dismas ging naar de tafel met geassorteerde t*****e werktuigen en koos een gesel met een houten handvat, met acht drie voet lange riemen van leer, afgebonden met gekartelde bronzen scherven in hun uiteinden. De jonge vrouw jankte in verschrikt, gebroken Latijn: “Waarom doet gij deze dingen? Wij doen u of uw Caesar-God geen kwaad! Laat ons in vrede vertrekken of uw ziel zij verdoemd!”
De gevangen man mompelde zachtjes in het Aramees: “Gun hun het genoegen niet, mijn liefste. Gij zijt hiertoe geroepen, en ik zal lijden zoals gij lijdt. Wij zullen een voorbeeld nalaten voor hen die ons volgen; wij, die geen zonde hebben begaan, en geen bedrog is onze mond ontgaan. Terwijl wij beschimpt worden, zullen wij niet wederkerig beschimpen; en terwijl wij lijden, zullen wij geen bedreigingen uiten. Wij zullen ons toevertrouwen aan God, die rechtvaardig oordeelt.”
Gestas maakte het koord van zijn broek los en streelde met zijn ene hand zijn half-erecte pik, terwijl zijn andere hand het gezicht van het snikkende meisje naar het zijne bracht. Haar onderlip trilde van angst, maar haar ogen verraadden een staalharde vastberadenheid toen Gestas een zachte kus op haar voorhoofd drukte en in zijn moedertaal Aramees fluisterde: “Wij doen het omdat wij het kunnen.”
De gevangene keek op bij het horen van het gebruik van zijn moedertaal door zijn ontvoerders, “Wij zijn broeders. Laat uw woede op mij los, maar laat uw zuster met rust.”
Gestas balde zijn vuist en sloeg die in de reeds mishandelde kaak van de gevangene en blafte in het Latijn: “Ik doe dit omdat mijn vrouw en mijn c******n Romeins zullen zijn – in tegenstelling tot jou, Rex. Zij zullen nooit bang zijn voor r**e en m****r door toedoen van een Syriër!”
Hersteld en met zijn ogen knipperend van de pijn, wendde de gevangene zijn hoofd tot de jonge vrouw en mompelde in het Aramees: “Vergeef het hun, Maria. Zij weten niet, wat zij doen,” terwijl de eerste zweep van Dismas’ gesel hem tegen zijn ketenen naar voren slingerde en in zijn rug scheurde.
“Verdienen wij uw genade, Rex?!” schreeuwde Gestas.
Dismas geselde de gevangen man herhaaldelijk; elke zweepslag werd stoïcijns door de gevangen man gedragen en elke zweepslag ging gepaard met een ontzette kreet van medeleven van het gevangen meisje. Gestas bleef zijn pik strelen terwijl die harder werd, en riep bij elke zweepslag: “Waar is je God nu, Rex?!”
Alle vier zaten ze onder de b***d en de gore toen Dismas bij tien zweepslagen de afranseling stopte om over zijn pijnlijke schouder te wrijven en zijn maliënkolder af te doen. De gevangene vervaagde in en uit het bewustzijn, terwijl zijn tenen voor het eerst in uren de grond raakten, terwijl zijn torso langgerekt werd door zijn opengereten, opengereten rugspieren. Zijn hele lichaam trilde reflexmatig van schrik terwijl het meisje in gevangenschap door haar snikken naar lucht hapte.
Gestas naderde de achterkant van de gegeselde man en wreef zijn stijve penis in het ichor dat nog maar enkele ogenblikken tevoren de zijdelingse rugspieren van de gevangene waren. Gestas pakte de quasi-bewuste man bij de achterkant van het haar en fluisterde in zijn oor in het Aramees: “Glijmiddel. Uit beleefdheid. Romeinen zijn altijd beleefd.”
Gestas wendde zich tot het doodsbange, opgehangen meisje. Zij kronkelde, probeerde weg te komen, en haar benen trapten slapjes in de lucht, op zoek naar houvast op de grond beneden. Gestas sloeg zijn gespierde armen, gespierd door ontelbare uren van training in zwaard-en-schild-spelen en speerwerpen, om haar tere taille, die nog maar net de rondingen van de vrouwelijkheid begon te krijgen. Het lichaam van het gevangen meisje was mager en gespierd, alsof zij gewend was aan veelvuldige lichaamsbeweging, maar het was niet verhard, alsof het erop wees dat zij regelmatig gewone arbeid verrichtte. Haar gladde, mediterraan gekleurde huid had nog de zijdezachtheid van een c***d en deed vermoeden dat deze jonge vrouw van een gezonde voeding genoot en dat zij weinig van gebrek wist.
Zij klemde haar lippen stevig op elkaar toen Gestas naar voren leunde en zijn ruwe, door wind en wijn gedroogde lippen tegen haar zachte, gespannen lippen streek. Gestas meende een zweem van olijven te proeven, die voorstelden hoe het liefhebbende paar hun laatste avond samen had doorgebracht.
Gestas hoorde Dismas lachen en rende om een onbekende reden snel naar de zijkant van de kamer. Hij draaide zich om om zijn vriend terug te zien rennen naar de bewusteloze, hangende man met de beker die zij van de bar hadden genomen in zijn handen. De gevangen man had zijn darmen losgelaten en een gestage stroom urine druppelde uit zijn penis. Dismas zette het bekertje op de grond onder de stroom urine en lachte hysterisch: “Wij hebben vandaag twee mensen laten pissen!”
Gestas deed mee met het gelach, terwijl Dismas de beker die overliep van de urine oppakte en naar het hangende meisje liep. Terwijl hij met zijn ene hand de beker vasthield, gaf hij Gestas opdracht haar benen stil te houden, en met zijn andere hand stopte hij haar neus dicht. Na enkele ogenblikken, toen het gezicht van het meisje blauw begon te worden, hapte zij snel met haar mond naar lucht en Dismas gooide het mengsel van urine en b***d in haar zuurstofarme mond. Het in bedwang gehouden meisje stikte en kokhalsde in het vieze mengsel, terwijl Dismas haar openhandig een klap in het gezicht gaf, “Als mijn vriend je wil kussen, kus je hem terug – begrepen?”
Gestas knikte zijn vriend dankend toe en richtte zijn aandacht weer op het meisje c*****g op de lichaamssappen van haar stervende minnaar.
Gestas draaide het meisje op haar draaiende boeien, om haar geslagen, stervende minnaar aan te kijken. Gestas pakte de basis van zijn bebloede, met ichor bedekte pik en plaatste de kop bij de ingang van haar rectum, voordat hij Dismas opdroeg door te gaan met de geseling. Gestas sloeg zijn andere hand om op haar buik en drong met geweld in één stoot haar anus binnen, tegelijk met de eerste hernieuwde zweepslag van de gesel van zijn landgenoot.
Gestas plaatste zijn gezicht naast het hare en blafte in haar oor: “Doe je ogen open en kijk of we stoppen en ik hak je oogleden eraf.”
Het geketende meisje kreunde jammerlijk en onophoudelijk, c*****g naar lucht door haar gepijnigde gejammer heen, terwijl zij f****d toekeek hoe haar man door Dismas en zijn goddeloze gesel werd doodgeslagen, terwijl Gestas woest haar kontje doorploegde met zijn harde, kloppende pik.
“Dat is twintig. Uw beurt. Maak hem af,” mompelde Dismas zachtjes, terwijl hij zijn zweep liet zakken en weer over zijn pijnlijke schouder wreef.
“Ahhhh. Kom op, Dis,” kreunde Gestas, “ik ben nog niet klaar.”
Dismas liet de zweep op de grond vallen en overzag zijn handwerk aan de bewusteloze man. Het hevige stuiptrekken was grotendeels weggezakt, en de gevangen man zou duidelijk nooit meer op natuurlijke wijze bij bewustzijn komen. Gebroken ribben en stukken van zijn ruggengraat stonden bloot. Dismas liep naar de voorraad drank en pakte een zak wijn, waarbij hij de hele blaas in bijna één teug leegdronk.
Gestas trok zijn smerige penis terug uit de gapende, misbruikte anus van het meisje en reikte omhoog en maakte de boeien los van de ketting aan het plafond, waardoor het meisje onceremonieel op de grond kon vallen. Haar handen waren nog steeds boven haar hoofd geketend, maar de opluchting om haar gezwollen, ontwrichte schouders was voelbaar in de eerste, mild aangename, zucht die zij in uren had geslaakt.
Gestas liep naar Dismas toe, pakte zijn eigen wijnzak en nam een zware droogte, “Het is niet leuk om een lijk te slaan, Dis.”
Dismas grijnsde, “Wat kan ik zeggen? Ik ben een vakman.”
Gestas grijnsde en liet zijn ogen over de tafel dwalen. Hij vond een bronzen circlet en gooide die in een van de kolenvuren, voordat hij zich weer bij zijn vriend voegde voor nog een vel wijn.
Dismas dronk zijn tweede blaas leeg en zei: “Ik denk dat ik naar de kwartiermeester ga om te zien of ik het hout, de hamer en de spijkers kan krijgen die we nodig zullen hebben. Jij brengt het lijk en dan zien we elkaar in dat schaduwrijke bosje bij de heuvel van Golgotha buiten de muren.”
Gestas fronste, “Oh kom op! Je hebt me laten trekken uit het strakste kontje dat ik ooit gehad heb en je krijgt niet eens een stukje van dat kutje? Ik durf te wedden dat het het leven uit je pik zal c***en!”
Dismas grinnikte en hield de lege wijnschil omhoog, “Ik denk dat Dionysos mijn pik vandaag al vervloekt heeft. Er zal nog genoeg van haar overblijven als we terugkomen.”
Gestas pakte een tangetje van de tafel en schudde zijn hoofd, “Goed, maar ik kan niet beloven dat je de eerste kans krijgt, broeder.”
Dismas glimlachte, “Eerlijk genoeg,” terwijl hij de spelonk verliet. Gestas pakte de roodgloeiende circel van het vuurvuur en liep naar de bewusteloze, hangende man. Hij plaatste de brandende kroon op zijn hoofd en de bewusteloze, stervende man werd met geweld wakker gerukt om een wezenloze blik uit te vaardigen in het gezicht van zijn kwelgeest: “Welkom terug, Rex.”
B***d en gal sijpelden uit de mond van de stervende man, terwijl zijn kinderachtige geliefde zich overeind probeerde te krabbelen om hem te beschermen. Gestas sloeg zijn vlezige vuist in haar gezicht en sloeg haar op de grond. Zijn zware ijzeren laarzen regende straf terwijl zij zwakjes probeerde haar opgerolde buik te beschermen. De hoge geluiden van krakende ribben vermeerderden de schrijnende, van pijn vervulde kreten uit haar mond.
Nadat hij de vrouw had onderworpen, keerde Gestas snel naar zijn oorspronkelijke prooi terug, bezorgd dat de gevangen man al weer bewusteloos was. “O nee, niet zo snel, Rex!”
Gestas scharrelde achter hem en greep de basis van zijn nog steeds kloppende pik. Het overvloedige b***d dat van de resten van de rug van de stervende man droop, maakte het inbrengen gemakkelijk, toen Gestas zijn pik in zijn anus dreef. Ichor klampte zich vast aan Gestas’ borsthaar, terwijl hij zijn gebeitelde borst wreef tegen de overblijfselen van de rug van de stervende man. Gestas reikte om en streelde de geslachtsdelen van de gevangen man en knabbelde aan zijn oorlel, terwijl hij zich venijnig in de kont van de man stortte. De geur van brandend vlees en haar was bedwelmend.
De stervende man toonde nog een laatste levenstoot toen zijn hart barstte; hij kirde in het Aramees: “Vader, in uw handen beveel ik mijn geest…”
Gestas brulde van extase toen hij tot een hoogtepunt kwam en de anus van de dode man vulde met zijn zaad.
*****
Dismas worstelde onder het gewicht van twee zware houten balken, een schop, en een zak vol gereedschap.
“Verdomde…,” Dismas liet zijn last vallen en bewoog naar een man in de buurt, “Jij. jood. Wat is uw naam?”
De omstander antwoordde zenuwachtig: “Simon, meneer.”
“Geweldig. Simon,” Dismas reikte in de muntenzak en gooide een denarius naar de man, “Draag een van deze balken met mij mee.”
“Yessir. Dank u, heer.”
*****
“Blijf graven,” gromde Gestas.
Simon had een gat van ongeveer twee voet diep gegraven, terwijl Gestas en Dismas de armen van het lijk met touw aan het kruisstuk hadden gebonden en de polsen stevig aan de balk hadden vastgespijkerd.
Dismas liep erheen en inspecteerde het gat, “Dat moet genoeg zijn. Dank je, Simon. Je mag gaan.”
Simon knikte zijn dank aan beide mannen, terwijl hij het vuil van zijn broek borstelde. Gestas sprong naar voren en stortte zijn zwaard in de keel van de Jood, “Geen getuigen.”
Dismas knikte plechtig, terwijl hij zijn denarius uit de gordeltas van de man viste. Gestas zette de galg, een 6 voet verticaal stuk hout met een inkeping aan de bovenkant, in het gat dat Simon gegraven had.
De twee mannen gromden, terwijl zij de dwarsbalk, waaraan het lijk genageld was, optilden en naar de gibbet sleepten. Zij legden de balk op hun schouders en tilden hem op tot boven op de galg, en zij maakten hem vast met een spijker. Zij kwamen naar beneden en spijkerden de hielen van het lijk aan de zijkanten van de galg.
“Nu, het teken,” zei Dismas, “wat zei het meisje dat zijn naam was?”
“Ah, de doornige haan van Pluto,” riep Gestas uit, “dat was ik vergeten te vragen.”
Dismas’ ogen verwijdden zich, terwijl hij het plankje en de houtskool oppakte, “Wel, wat zetten we dan?”
Gestas grijnsde, “Zet er maar Rex op.”
Dismas fronste, “Rex van wat? Wij hebben het zilver al. Ik wil niet dat Rome hier de schuld van krijgt.”
Gestas knikte, “Geef Herodes de schuld. Zet er bij “In naam van de koning van Judea”.”
Dismas schudde zijn hoofd, “Er is niet genoeg plaats!”
Gestas grimaste, “Afkorten!”
*****
De mannen keken even achterom om hun werk te bewonderen, voordat ze wegglipten in de schaduwen van de vroege dageraad.
